بازگشت به زندگی روزمره که در بطن آن نوعی انکار جنگ و سکولار کردن آن نوعی غفلت بود که باید مقابل آن ایستاد. افزایش تاب‌آوری و گرم کردن خانه و ایجاد سکینه و آرامش توسط زنان اگر در راستای تدارک «زندگی جنگ» و «زندگی متناسب با نیازهای جنگ» نباشد در راستای همان روزمرۀ غیرسیاسی فریبنده است که جنگ را به نیروهای مسلح حواله می‌دهد و می‌گوید «شما و خدایتان بروید و بجنگید». این جنگ جنگ وجودی است نه جنگی بر سر مسائل خرد اختلافی از جمله غنی‌سازی به معنای صرف و مجرد آن. خانم‌ها باید اتفاقاً ما را به «استقبال جنگ» ببرند. جنگی که از ابتدا هم گریزی از آن نبود و حالا هم محقق شده و در جریان است. جنگ وجودی جنگ زندگی است، نه حتی زندگی کردن در شرایطی که جنگی هم در جریان است و ما فقط قرار است با آن سازگار شویم، که زندگی را به خدمت جنگ آوردن است.
اجازه ندهید «زندگی در جریان است» سر ما را با پنبه ببرد. اجازه ندهید مرجفونی که تا کنون تحت تأثیر هیمنۀ ملت و ارادۀ جوشان و انسجام‌بخش آن سکوت کرده بودند سر از فاضلاب در می‌آورند و با تقلیل جنگ ما را به سمت صلح تحمیلی سوق می‌دهند. زنان باید ما را به «استقبال جنگ» ببرند و ارادۀ ما را نه به جنگ‌طلبی کورکورانه بلکه به سمت قبول و باور جنگ و ساختن سطح بالاتری از زندگی متناسب با آن جلب کنند. زنان نباید تحت‌تأثیر شعار مایل به اختگیِ «زندگی جاریست» و کانال‌های غیرمجاهدانۀ روانشناسی تمام همت خود را به حفظ آرامش خانه و روشن نگه داشتن مطبخ و اینها خرج کنند. حالا وقت این است که زنان این جنگ را که جنگ خاصی است معنا کنند و به ما بگویند ما با چه جنگی مواجهیم. حالا وقت این است که زنان از زندگی‌ای سخن بگویند که با جنگ می‌توان آن را بدست آورد. چه این جنگ جنگی طولانی و نهایی باشد و چه حداکثر تا مجازات و مخدوش کردن زیست دشمنان ادامه یابد. ما بیش از هر چیزی به تولید رویای جنگ و فردای جنگ احتیاج داریم تا به وساطت آن عزم ملت را تقویم کنیم. این کافی نیست که ما با ترس‌هایمان کنار بیاییم و تنها شرایط را مدیریت کنیم تا در لوای تحمیل جنگ یا صلح دوام بیاوریم. باید حتی جنگ را فراتر از میهن و وطن روایت کرد. همین حالا باید با زنان فلسطینی و لبنانی همسنگر شد و کارزار را بین‌المللی کرد. ما به زندگی جنگ احتیاج داریم تا فردای جنگ و پیروزی تمایز زندگی انسانی و روزمرۀ مصرفی و عرفی را بهتر نشان بدهیم. گرتا تانبرگ روی کشتی مادلین گفت «ما به زن‌های عصبانی بیشتری احتیاج داریم» و من می‌گویم ایران اسلامی سرشار از «زنان مجاهدی» است که خشم، امید و زندگی را خیلی فراتر از جنگ تحمیلی ۵۹ تا ۶۸ به نمایش می‌گذارند.
