حمله دیروز به رسانه رسمی ایران، فقط حمله فیزیکی نبود؛ طراحی شده بود برای ایجاد حس رعب، برای بی‌ثبات‌کردن رسانه در لحظه پخش زنده، اما واکنش صداوسیما یا دقیق‌تر بگوییم واکنش یک زن، روایت را تغییر داد.
سحر امامی هنگام انفجار کارش را ادامه داد، چون وظیفه‌اش را می‌فهمید، موقعیت را می‌فهمید و مهم‌تر از همه، موقعیت خودش را در آن فضا می‌فهمید. در پاسخ به چنین اتفاقی، اغلب جامعه با تمجید واکنش نشان می‌دهد؛ اما مسئله فقط ستایش نیست. اگر زن تنها زمانی دیده می‌شود که «درخشیده» باشد، یعنی در بقیه ساختارها هنوز جدی گرفته نشده است.
ما عادت کرده‌ایم زن را در لحظه بحران تحسین کنیم، اما هنوز بلد نیستیم در لحظه تصمیم، به او تکیه کنیم. سحر امامی قهرمان نبود، متخصص بود. رسانه‌ای بود که فرو نپاشید و این نه شانس بود، نه استثناء. نتیجه نادیده‌گرفته شدن توان زن نیست؛ نتیجه استفاده شدن از آن است. اگر زن در لحظه حمله قابل اتکاست، چرا در زمان مدیریت، حاشیه‌ای است؟ اگر زن در خط مقدم دوام می‌آورد، چرا در خطوط برنامه‌ریزی غایب است؟
ما باید الگوها را عوض کنیم. زن قرار نیست تنها «الهام‌بخش» باشد، قرار است تصمیم‌ساز باشد. قرار نیست فقط در لحظه‌های خاص بدرخشد، قرار است در تمام لحظات حضور داشته باشد. اتکا، مهم‌تر از افتخار است. اتکا، یعنی ساختن سازوکارهایی که زن را نه به وقت بحران، بلکه همیشه، در متن قدرت و تاریخ‌سازی نگه دارد. رسانه‌ای که امروز با صدای زن دوام آورد، باید خودش را دوباره تعریف کند: نه صرفا با قهرمان‌سازی بلکه با اعتماد کردن به زن و احترام به تشخیص او.
