همانطور که زن انقلاب اسلامی نه غربی نه شرقی است، بلکه الگوی سومی متفاوت از زنانی است که تاریخ آنها را به چشم خود دیده است. همه آنچه به سبب تحول زن خلق می‌شوند نیز جور سومی‌اند. یکی از آنها زندگی‌ست و اگر امروز از زبان رهبر انقلاب می‌شنویم «زندگی را با قوت ادامه دهید» حتما باید به ضمیمه انقلابی زندگی، یعنی همان طور «سوم بودن» آن بیاندیشیم.
آفت در نظر نگرفتن این قید، دو منشأ و دو پیامد متفاوت از هم دارد که از این قرار است:
۱. در زندگیِ شرقی، ادامه دادن زندگی با ادامه دادن روزمرگی خلط می‌شود. اینجاست که زن شرقی سعی می‌کند با ادامه دادن به روزمرگی‌هایش هر چه بیش از پیش دامن خود را از وقایع جنگی جمع کند و عقب براند. این رویکرد پیامدی جز تقلیل نقش‌ها و در نهایت محرومیت از نیروی زن انقلابی ندارد. منشأ عقب‌رانده شدن این زن عمدتاً جریان فراجنسیت‌گراست، زیرا این جریان زن را فقط در خدمت به مرد تاریخ‌ساز فهم می‌کند و مبارزه زن را مخل خدمت و مودت می‌داند و نه ممد آن. با بزرگ جلوه دادن اقلّ نقش‌هایش وجدان و فطریات او را برای یاری ندادن ولایت مرهم می‌گذارد.
۲. در زندگی سکولار و رفاه زده غربی نیز ادامه دادن زندگی با به هر قیمتی زنده ماندن خلط می‌شود. دال مرکزی این گفتمان اومانیستی است. انسان فارغ از مبارزه تاریخی حق علیه باطل به هر ریسمانی چنگ می‌زند تا منافع خودش را حفظ کند، بدون آنکه درکی از ثمرات اقدامش برای تقویت یا تضعیف جبهه حق و باطل داشته باشد.
برای روشن شدن بحث برای هر کدام از رقبای گفتمان انقلابی مثال‌هایی از تجربه امروز جامعه ایرانی پس از جنگ دارم: تنها ساعتی پس از پیام تلویزیونی حضرت آقا در نشست تحلیلی، شاهد آن بودم که تحلیلگر محترم، ادامه دادن زندگی را به ادامه دادن روزمرگی‌های زنان و کودکان فارغ از جنگ و مبارزه و فارغ از نقش‌آفرینی تاریخی تقلیل دادند. ایشان نه‌تنها زندگی را بستر مبارزه نمی‌دیدند؛ بلکه آن را محل نشانه رفتن دشمن برای حمله در جنگ ترکیبی هم نمی‌دیدند. امتداد این تحلیل‌ها و اندیشه‌ها، همان زن شرقی و به تبع، زندگی شرقی است.
حال همه افرادی که در این روزهای جنگ، بدون توجه به ثمره تضعیفی عملکردهایشان، به ترس از جان و منافع خود به صف خرید، بنزین یا فرار از شهرهای بزرگ حمله می‌برند، حال همان انسان رفاه زده‌ای‌ست که غافل از مبارزه فقط به فکر زندگی حیوانی است.
با این توضیحات به بیان رهبری بازگردیم؛ به اقتضای حکمت ایشان و به اقتضای زمانه انقلاب، ادامه دادن زندگی، خَلق زندگی الگوی سومی است که در آن نه ترسی از دوگانه «جنگ یا زندگی» وجود دارد و نه محرومیت از نیروی مبارزاتی نیمی از مردم؛ بلکه زندگی، خود بستری برای تأمین منافع جنگی است و متقابلاً جنگ نیز یک استراتژی برای حفظ حیات انسانی است.
